هدف: تحریک الکتریکی با فرکانس پایین ( LFS؛(Low- frequency stimulation دارای اثرات ضد صرعی می باشد، اما نقش الگوهای مختلف تحریک در ایجاد این اثرات به خوبی مشخص نشده است. در این تحقیق نقش کمیت های مختلف LFS (شدت، مدت پالس و مدت تحریک) بر تشنج های ناشی از کیندلینگ قشر پیریفورم مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: با استفاده از مدل صرعی کیندلینگ تشنج در حیوانات ایجاد شد و تاثیر الگوهای مختلف LFS بر شدت تشنج ها ارزیابی گردید.یافته ها: اعمال الگوهای مختلف LFS (با فرکانس یک هرتز) بلافاصله قبل از تحریک کیندلینگ در حیوانات کیندل تاثیری معنی داری بر کمیت های تشنج نداشت. در آزمایش دوم، تاثیر اعمال LFS (با فرکانس یک هرتز) در فاصله بین دو تشنج بر شدت تشنج دوم بررسی شد. نتایج نشان داد تحریک روزانه حیوانات (15 دقیقه در هر روز) بوسیله LFS به مدت یک هفته پس از آخرین تحریک کیندلینگ باعث کاهش معنی دار مدت زمان مرحله پنج در تشنج دوم می گردد. استفاده از همین الگوهای LFS به مدت سه روز و دو هفته تاثیر معنی داری بر کمیت های تشنج نداشت. در آزمایش سوم، اثر LFS (با فرکانس یک هرتز) بر روند اکتساب کیندلینگ بررسی شد. نتایج حاصله نشان داد که اگر LFS روزانه بعد از هر تحریک کیندلینگ اعمال شود شبب کاهش معنی دار مدت امواج تخلیه متعاقب در روزهای مختلف حین کیندلینگ می گردد و باعث تاخیر در ظهور مراحل یک و دو تشنج شدند.نتیجه گیری: LFS دارای اثرات ضد صرعی در روند اکتساب کیندلینگ و در فاصله بین دو تشنج در حیوانات کیندل می باشد و خصوصیات الگوی LFS (شدت، مدت پالس و مدت تحریک) نقش اساسی در اعمال اثرات آن دارد.

مقدمه و هدف: تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS: Low Frequency Stimulation) (کم تر از 5 هرتز) به عنوان یک راهکار درمانی مناسب برای معالجه صرع و تشنج های ناشی از آن؛ محسوب می شود. هر یک از الگوهای LFS اثرات متفاوتی بر تشنج های صرعی دارد. با توجه به این که الگویی از LFS که بتواند کاملا این گونه تشنجات را مهار و سرکوب کند ارائه نشده است؛ در این تحقیق بر آن شدیم تا اثر 60 دقیقه اعمال LFS را بر تشنج های ناشی از کیندلینگ آمیگدال بررسی نماییم.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی دو گروه موش صحرایی (14 سر) پس از جراحی استرئوتاکسیک و یک هفته دوره بهبودی، تحریکات کیندلینگ (2 بار در روز) دریافت می کردند. حیوانات پس از کیندل شدن؛ در گروه 1 (n=6)، (4 بار و یک مرتبه در روز) تنها تحریکات کیندلینگ را دریافت می کردند. اما در گروه دوم (n=8)، چهار بار (در فواصل زمانی 24 ساعت) و به مدت 60 دقیقه LFS (فرکانس 1 هرتز، مدت زمان پالس 0.1 میلی ثانیه و شدت تحریک برابر با ½ آستانه ایجاد امواج تخلیه متعاقب) داده شده و بلافاصله تحریکات کیندلینگ انجام می شد. مدت زمان امواج تخلیه متعاقب(ADD: Afterdischarge Duration) ، مدت زمان تاخیری تا شروع مرحله 2 تشنج(S2L: Stage 2 Latency) ، مدت زمان تاخیری تا شروع مرحله 4 تشنج (S4L: Stage 4 Latency) و مدت زمان مرحله 5 تشنج (S5D: Stage 5 Duration) روز تحریک LFS با روز قبل (که تنها تحریکات کیندلینگ را دریافت کرده بودند) مقایسه شد.یافته ها: اولین الگوی LFS به کار گرفته شده مدت زمان لازم برای شروع مرحله 2 و 4 تشنج را به ترتیب 91.5 درصد ((P<0.05 و 79.5 درصد ((P<0.01 نسبت به گروه کنترل به طور معناداری افزایش داد. اعمال 4 بار LFS مدت زمان مرحله 5 تشنج را نیز به طور معناداری کاهش داد؛ به طوری که اولین الگوی LFS این پارامتر را 100 درصد کاهش داد. مدت زمان امواج تخلیه متعاقب تحت تاثیر 4 روز LFS تنها در 2 روز اول به ترتیب 46.9 درصد و 40.4 درصد به طور معناداری ((P<0.05 نسبت به گروه کنترل کاهش یافت.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که اعمال LFS بلافاصله قبل از شروع تشنجات صرعی موجب کاهش شدت حملات تشنجی گردید.

مقدمه: مطالعات قبلی نشان داده است که تحریکی الکتریکی با فرکانس پایین اثر مهاری بر روند کیندلینگ دارد، اما مکانیسم این پدیده هنوز به درستی مشخص نیست. در مطالعه حاضر اثر تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS) مسیر پرفورنت بر تشنجات القا شده توسط کیندلینگ مسیر پرفورنت، بر فعالیت سیناپسی ناحیه ژیروس دانه دار مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: حیوانات با تحریک الکتریکی مسیر پرفورنت کیندل شدند. در گروهی از حیوانات (n=6) پس از هر بار تحریک کیندلینگ، تحریک با فرکانس پایین (200 پالس با فرکانس 1Hz که مدت زمان هر پالس 0.1ms و شدت بین 150-50 میکروآمپر بود) اعمال می شد. حیوانات گروه کنترل فقط تحریکات کیندلینگ (n=8) و یا (n=4) LFS دریافت می کردند. در تمام حیوانات، پتانسیل های میدانی و تحریکات زوج پالس هر روز قبل از شروع تحریکات کیندلینگ ثبت می شدند.یافته ها: اعمال تحریک با فرکانس پایین به مسیر پرفورنت به طور معنی داری روند کیندلینگ را به تعویق انداخت و تعداد تحریکات لازم برای رسیدن به مراحل مختلف تشنج را افزایش داد [F(4, 60)=10.9, P<0.001]. اعمال تحریک الکتریکی با فرکانس پایین از افزایش شیب پتانسیل های میدانی برانگیخته و دامنه اسپایکهای تجمعی نیز جلوگیری کرد %88.6±1.7), (P<0.001) افزایش سیب پتانسیل های میدانی و 2.3±94% افزایش دامنه اسپایکهای تجمعی در گروه کیندل و 0.05±3.5% افزایش شیب پتانسیل های میدانی و 0.1±12.3 کاهش دامنه اسپایکهای تجمعی در گروه کیندل LFS+ ایجاد شد). به علاوه، تحریک الکتریکی با فرکانس پایین به طور معنی داری از افزایش یافتن میزان تضعیف زوج پالس (paired pulse depression) توسط کیندلینگ، جلوگیری کرد (P<0.01).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، پیشنهاد می شود که تحریکی الکتریکی با فرکانس پایین مسیر پرفورنت اثر ضد تشنجی معنی داری بر تشنجات القا شده توسط کیندلینگ مسیر پرفورنت دارد و این اثر از طریق مهار انتقال سیناپسی در ناحیه شکنج دانه دار صورت می گیرد. همچنین تحریک الکتریکی با فرکانس پایین از افزایش جبرانی در تضعیف زوج پالس در طی روند کیندلینگ جلوگیری می کند.

کیندلینگ الکتریکی یکی از محبوب ترین تکنیک های مدل صرعی است که باعث ایجاد تشنج هایی مانند صرع لوب گیجگاهی می شود. تاکنون برای درمان صرع، از تکنیک های درمانی مختلفی استفاده شده است. از بین این تکنیک ها، تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS)، به طور گسترده ای برای بهبود صرع مقاوم به دارو مورد توجه قرار گرفته است، اما مکانیزم اثر آن به خوبی روشن نشده است. از آنجا که وارد شدن کلسیم به سیتوپلاسم و افزایش غلظت آن یکی از مهمترین دلایل بروز تشنج است، گیرنده متابوتروپیک گلوتامات (mGluR1)، گیرنده دوپامین (D1) و ADPR سیکلاز (CD38)، سه گیرنده ای که از مسیرهای مختلف باعث افزایش کلسیم در سیتوپلاسم می شوند، انتخاب شدند. با این هدف که با بررسی تغییر بیان این گیرنده ها کمک به سزایی به مشخص شدن مسیر بهبود بخشی LFS شود. در این مطالعه از هیپوکمپ موش های صحرایی استفاده شد و تغییر بیان ژن ها با تکنیک real-time PCR مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بیان هر سه ژن انتخابی پس از کیندلینگ به طور معنی داری افزایش یافته و بعد از اعمال تحریکات LFS میزان بیان هر سه به مقدار کنترل بازگشته است. از این رو یکی از مسیرهایی کهLFS برای بهبود بخشی تشنج های کیندلینگ مداخله می نماید، ممکن است مربوط به مسیر ورود کلسیم به سیتوپلاسم باشد.

مقدمه: شیوع زیاد بیماری صرع و مقاومت 40 درصد از بیماران صرعی به دارو درمانی، تحقیقات زیادی برای یافتن راه های درمانی جدید را باعث شده است. از روش های جدید در درمان صرع تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS) است. یکی از مکانیسم های احتمالی اثر ضدتشنجی LFS، افزایش آدنوزین است. در این مطالعه نقش مسیر تولید آدنوزین از ATP توسط آنزیم اکتونوکلئوتیداز در ایجاد اثرات ضد تشنجی مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: حیوانات با تحریک الکتریکی مسیر پرفورنت به روش سریع (12 تحریک در روز) کیندل شدند. هر روز در گروهی از حیوانات به دنبال تحریکات کیندلینگ اعمال LFS صورت گرفت. در گروه دیگر قبل از اعمال LFS دارویAOPCP با دوز 50 میکرومولار داخل بطن مغز تزریق گردید. گروهی از حیوانات نیز به دنبال تحریکات کیندلینگ فقط داروی AOPCP با دوز 50 و 100 میکرومولار دریافت کردند. کمیت های رفتاری تشنج و کمیت های الکتروفیزیولوژیک (شامل مدت زمان تخلیه های متعاقب و پتانسیلهای میدانی) ثبت می گردید.یافته ها: اعمال LFS همانند تحقیقات قبلی باعث کاهش معنی دار تمام کمیت های تشنجی گردید. تزریق AOPCP قبل از اعمال LFS تاثیر معنی داری بر اثرات ضد تشنجی آن نداشت اما تزریق AOPCP با دوز 100 میکرومولار در حیواناتی که فقط تحریکات کیندلینگ دریافت می کردند باعث افزایش معنی داری در کمیت های تشنجی گردید.نتیجه گیری: نتایج حاصله نشان می دهد که احتمالا تولید آدنوزین از طریق مسیر اکتونوکلئوتیداز نقش مهمی در بروز اثرات ضد تشنجی LFS ندارد اما تولید آدنوزین درون زاد از طریق این مسیر نقش مهمی بر روند کیندلینگ دارد.

مقدمه در این مطالعه، به بررسی اثرات توام تحریک الکتریکی با فرکانس پایین K هیپوکامپ پشتی با روش کیندلینگ الکتریکی، بر شاخصهای رفتار حرکتی و تعادلی موشهای صحرایی نر بالغ پرداخته شد. روش کار این مطالعه از نوع تجربی بود و برای اجرای آن تعداد 56 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به طور تصادفی به 8 گروه تقسیم شدند. تحریکات کیندلینگ به روش سریع در ناحیه هیپوکامپ پشتی انجام شد. در گروه های دیگر، تزریق کاربامازپین قبل ازLFS کیندلینگ انجام میشد. تحریکات نیز بلافاصله بعد از اعمال کیندلینگ در گروه های مورد نظر انجام میشد. شاخصهای رفتار حرکتی و تعادل حیوانات با استفاده از آزمونهای میدان باز و میله چرخان اندازهگیری میشدند. تجزیه و تحلیل داده های رفتاری با استفاده آزمونهای آنالیز واریانس و کروسکال-والیس انجام شدند یافته ها نتایج نشان داد که توانایی حفظ تعادل در آزمون میله چرخان در گروه های افزایش معنیداری داشته است. تحلیل نتایج رفتار حرکتی موشهای کیندلی نشان داد که میزان K+LFS نسبت به گروه کیندل و به صورت معنیداری افزایش یافته است. K و K+LFS نسبت به گروه LFS رفتار جستجوگرانه گروه های دریافت کننده دارو و K+LFS همچنین، در بررسی شاخص ایستادن دوپایی گروه های ترکیبی نسبت به و گروه های دریافتکننده دارو کاهش معنی داری نشان دادند. نتیجه گیری مدت زمان حفظ تعادل بر روی میله چرخان در گروه های دریافت کننده دارو و LFS نسبت به گروه کیندل و K+LFS افزایش معنی داری را نشان داد. مقایسه میانگین شاخص تعداد ایستادن دوپایی، بیانگر کاهش معنی دار گروه های دریافت کننده دارو و LFS نسبت به گروه کیندل و K+LFS است